Zuidelijk Afrika: Meerkatfluisteraar

Dinsdag 15

Vroeg op voor onze trip naar de Ntwetwe salt pan, onderdeel van de Makgadikgadi Salt Pans, één van de grootste zoutvlaktes ter wereld. Besloten om inderdaad voor het alternatieve plan te gaan, dus met eigen auto achter de Jeep van gids Robert aan te rijden.

De receptie was nog dicht, en bij de bar was nog niemand te bekennen. Personeel kwam net aan. Even wachten op de koffie. Kennis gemaakt met onze extra gids, "G". Niet veel afgesproken hoe e.e.a. onderweg zou moeten verlopen. Robert stopte hier en daar om uitleg te geven, en voor het spotten van wildlife. Steeds geprobeerd ernaast te parkeren, zodat we mee konden luisteren. Als dat niet lukte probeerde G uit te leggen wat er gaande was, of te zien was.

Kort voordat we de zoutvlakte hadden bereikt, gestopt op een open vlakte. We hadden er bijna twee uur rijden op zitten, dus waren aardig uit de buurt van de bewoonde wereld. En daar liep dan toch reeds iemand rond. Een bekende van de gidsen. Zonder auto. Geen hut of tent in zicht. Dit was de meerkatfluisteraar.

Hij zou daar elke dag aanwezig zijn om de meerkats te volgen, en was ook degene die ervoor had gezorgd dat de beesten aan mensen gewend waren geraakt, en je ze dus van dichtbij gade kon slaan.

En dat was de reden van deze stop. Niet ver van waar we waren gestopt liep een heel stel meerkats. Zoekend. Gravend. Af en toe op de uitkijk. Wat een grappige en schattige beestjes!

Eén van de meerkats wat langer in de gaten gehouden. Hij (of zij?) was toch wel heel vastberaden op dezelfde plek aan het graven. Volgens de gidsen zou er een buit volgen. En ja, uiteindelijk had hij een schorpioen te pakken, die hij even verderop verorberde. Met huid en haar, van kop tot staart. Het laatste stukje staart was toch wat lastig naar binnen te werken blijkbaar.

Robert had ontbijt meegenomen, dus tijd voor eten en een bakkie. Eitje, muffin, cereal. Met de verrekijker naar de wilde dieren gekeken die in de verte om ons heen liepen.

Na het ontbijt nog even terug naar de meerkats. Toen iedereen zijn foto's en selfies had verzameld was het tijd om naar de zoutpan te gaan.

De meerkatfluisteraar hebben we meegenomen.

De auto's langs de rand van de zoutvlakte geparkeerd. Omdat het onlangs iets had geregend kon je er met de auto niet op. We hadden een iets andere voorstelling van hoe zo'n zoutpan eruit zou zien. Het was nu een soort vlakte van grijze modder, in plaats van, nou ja, meer wit zout zeg maar. Als je wat verder de vlakte op liep, zakte je ook weg in de modder. Desondanks indrukwekkend, 180 graden, zo ver je kon kijken, één groot grijs geheel. Deze specifieke salt pan zou zo groot zijn als Portugal vertelde Robert. Het had ook wel iets van een maanlandschap. Voor zover wij dat kunnen beoordelen natuurlijk.

Kunst?

Robert op de grond, de
meerkatfluisteraar op rechts,
G links ernaast

Robert wilde graag even mijn telefoon lenen, om wat kunstige foto's te maken. Met een appel. Wat precies het effect was dat hij wilde bereiken is ons niet duidelijk geworden. Later probeerde hij het nog met een ander stel, en een koelbox.

Zoutpanorama

Zoals een goed astronaut betaamt even een voetafdruk gemaakt.

Robert stelde voor om ieder apart terug te rijden, zodat we ons eigen tempo konden aanhouden. G zou ons de weg wijzen. Onderweg struisvogels gespot, vader en moeder met een heleboel kleine struisvogeltjes!

Ik had de weg terug inderdaad nooit kunnen vinden, wat een doolhof! En G had het moeilijk blijkbaar, die viel om de haverklap in slaap op de achterbank. We werden uiteindelijk ingehaald door Robert, dus die maar weer gevolgd, stuk makkelijker.

Na terugkomst nog wat dieren gespot bij de huisjes, wat eekhoorntjes, een vogel die vast één of andere Hornbill was, en de lokale katachtigen.