Wild Dogs never lose it

Zaterdag 19, middag/avond

Natuurlijk is het zo dat er uitzonderlijke sightings worden gedaan op het moment dat je zelf niet mee bent op een gamedrive. Terwijl wij vanuit de Mokoro van de rust en natuur van de Delta genoten, had de rest van de groep tijdens hun gamedrive Wild Dogs gespot. We hadden ze zelf nog niet gezien, en de de sighting was bijzonder omdat deze dieren hoog op de lijst met bedreigde diersoorten staan. tijdens de gamedrive die ochtend.

Linda had de beesten nog niet gezien, want die was niet mee met de gamedrive. DT meldde de spot, en ik zei dat ik hem nog gewaarschuwd had dat hij niet naar de Wild Dogs op zoek mocht zonder ons. Maar nog even aangegeven dat ik blij was voor ze, want de gidsen zelf worden ook heel enthousiast van een dergelijke sighting.

Na de high tea was het tijd voor de late gamedrive. DT en Frank zouden proberen om de Wild Dogs opnieuw te vinden, hopende dat ze nog in de buurt zouden van van waar ze het laatst waren gezien. Voor Linda hoefde dat allemaal niet zo. Ze was die morgen niet mee geweest op gamedrive, en had ze dus zelf nog niet gezien. Maar ze vond het nare beesten. Vooral omdat het achtervolgers zijn, volhouders, ze blijven jagen op hun prooi, en dat vond ze nogal bruut. Mja. Life in the bush.

Drive begon weer goed. Hippo's met een jong, olifanten die wat kwamen drinken niet ver bij de jeep
vandaan, een flinke krokodil en een viertal giraffen waar we vrij dichtbij konden komen. Linda wilde nog steeds een kudde olifanten zien. DT had het aantal olifanten dat nodig was om een kudde te vormen op twintig gesteld. Besloten om alle individuele olifanten maar bij elkaar op te tellen om aan die twintig te komen, want een kudde bezichtigen leek er niet in te zitten.

Wel nog even een wat spannender momentje toen DT de Jeep op een plek had geparkeerd waar een olifant net langs wilde. Niet zo spannend als destijds in Sabi Sands, maar wel een close encounter.

En toen, jawel, Wild Dogs gevonden! Inderdaad in de buurt van waar ze die morgen waren gezien. Grote oren, lichtbruin met zwarte vlekken. Toch een beetje een Hyena snuit vond ik. Dertien(?) totaal, waarvan zes jongeren. Al vrij snel gingen ze aan de wandel. DT had aangegeven dat als ze zouden gaan verplaatsen, ze niet snel meer zouden stoppen, en dat ze moeilijk te volgen waren. We konden een tijdje bij ze in de buurt blijven, en enkele malen van zeer dichtbij gadeslaan. Good show!

Linda was het al snel zat, en dat was ook aan haar commentaar te merken. DT staakte de achtervolging, en ik had het idee dat dat onder ander door het commentaar kwam. Jammer. Volgens mij wilde hij zelf ook wel wat langer in de buurt blijven. Frank bleef wel in de achtervolging.

In ieder geval, tijd voor een sundowner. Na zeven dagen ' droog' te hebben gestaan, tijd voor een Windhoek biertje. De plek waar DT wilde stoppen bleek echter bezet door twee leeuwen. Weliswaar aan de andere kant van het water, maar toch. Niet een plek om uit te stappen. De beesten bewonderd, en na enige tijd een plekje uit het zicht van de leeuwen gezocht voor een drankje en een snackje.

Vlak voor het diner nog een sighting vlakbij het kamp. Iedereen was zich, druk pratend, richting de tafel aan het begeven, toen Frank vroeg of we de olifant al hadden gezien. Stikdonker, niemand had iets gezien. Frank haalde zijn zaklamp tevoorschijn, en bescheen de olifant. Deze liep vlak voor het kamp langs, een meter of vijftien à twintig bij ons vandaan. Geeft ook maar weer het perceptievermogen van gidsen aan, geweldig. Als hij maar niet op ons dek zou gaan zitten...

Tijdens het eten vertelde DeeDee, de oudere Engelse dame, over onze close encounter met de olifant. Eerder had ze ons een tip gegeven hoe je vrienden kon worden met een olifant: door in zijn slurf te blazen. Nu had ze de kans, maar ze durfde het niet aan om haar eigen tip in de praktijk uit te proberen.

Het was een heldere nacht, dus we konden genieten van de sterrenhemel. Vastleggen met een Iphone bleek niet mogelijk. Was dit de nacht dat Frank me alle sterrenstelsels liet zien? Heel romantisch....

Mokoro op het land

Zaterdag 19

Eerder deze week een Mokoro tochtje gepland, in samenspraak met het Engelse koppel. De oudste van de twee zag van het evenement af, omdat ze waarschijnlijk niet in de kano kon komen (voornamelijk vanwege nepheup(en)). Linda wilde wel, maar liever 's morgens dan 's avonds, omdat het aan het eind van de dag te heet zou zijn. Eigenlijk is een sundowner Mokoro beter, volgens DT. Echter toegestemd met een ochtendsessie.

Uiteindelijk had Linda die ochtend ook afgezegd, ze voelde zich niet lekker. Enfin, beter een tochtje in de ochtend dan helemaal niet gaan.

We werden door een team van buitenaf opgehaald, en naar de opstapplaats gereden. Onderweg kreeg Joska nog bijna een tak in het gezicht. En wij maar denken dat de hippo's het grootste gevaar zouden vormen.

De Mokoro is een lange smalle kano, in dit geval van fiberglas. Er mochten geen kano's van hout meer worden gemaakt. Om de bomenpopulatie te beschermen?

De stoeltjes werden door de ' poler' los in de Mokoro gezet. Koelbox met versnaperingen, en een EHBO kist aan boord, en klaar voor vertrek.

Het was een rustgevende activiteit. Je hoorde enkel geluiden van de natuur, niet van menselijke bezigheden. De gids vertelde zo af en toe iets over met name de vogels.





Minder rustgevend was de hippo die we al snel voor de kano hadden. We hadden hem zelf nog niet gezien, maar de gids had hem al even in de gaten. De hippo leek niet van plan opzij te gaan, dus we moesten er omheen. Uit de boot. Over de oever. De gids sleepte de Mokoro achter zich aan, en liet deze voorbij de hippo weer te water.

Even verderop blokkeerde een tweede hippo onze doorgang. Achter de hippo stond een buffel langs de kant van het water. Volgens de gids zouden we van de buffel geen last hebben, deze zou waarschijnlijk wegrennen als we dichterbij kwamen. De hippo leek echter nog minder blij te zijn met onze aanwezigheid dan de eerste die we hadden ontmoet. Enige tijd afgewacht of we door zouden worden gelaten door het beest, maar dat was niet het geval. Toch wel een beetje eng, dus uiteindelijk besloten om niet door te gaan, maar langzaam terug te gaan, en ergens een bakkie te gaan doen.

Schedel van een hippo, op de plek waar we gestopt waren
voor koffie

Tijdens de koffie uitleg gekregen over bomen en planten, waaronder één bepaalde boomsoort waarvan na verbranding de as werd verwerkt en vervolgens gebruikt als hairconditioner. Verder gekeken naar de schedel van een nijlpaard die daar op de kant lag. Volgens de gids zou deze bij een gevecht om het leven zijn gekomen te zien aan het gat in de schedel, die veroorzaakt zou zijn door de tand(en) van een andere hippo.

Ketting van waterlelie

Na de koffie op ons gemak terug gevaren, wederom over de oever bij hippo nummer één. Onderweg nog even stil gelegen. Ik dacht dat dat was om even van de rust te genieten, maar later bleek dat de gids een ketting en een hoedje voor ons aan het maken was, van waterlelie.

Omdat we niet langs de tweede hippo konden/wilden, was de tocht wat kort. Het was ook niet helemaal wat ik ervan had verwacht. Mogelijk omdat het water erg laag stond, en de ervaring niet geheel matchte met wat ik op Internet had gezien. Desondanks een leuk alternatief voor een gamedrive.

Bridge over the river Khwai

Vrijdag 18

Vroeg op, mooie roze/oranje lucht bij zonsopgang

Tijd voor de eerste vroege Safari van Sango. Om half zes gewekt, maar reeds wakker. Voor de deur waren Hippo's met elkaar aan het spelen.

Om zes uur ontbeten. Er was een vuurtje gemaakt, rooster erover, waarop een grote ketel water stond voor de koffie en thee, en er werd brood op geroosterd. In de verte een krokodil gespot, wandelend naar het water. Er waren reeds gasten vertrokken, dus we waren nog met zes.
Safari was met DT, en het Engelse koppel. Gezellig. Op een gegeven moment werd aan Linda, één van de twee dames, gevraagd of ze interesse had in een bushwalk. Haar antwoord: "I'd rather be driven around in glorious splendor".

Deze keer in Moremi Game Reserve rondgereden. Om in het park te komen moesten we over de "Bridge over the river Khwai" :)

We hebben weer van alles gespot: Honeybadger, veel hippo's, "Red Lechwe's" (antilope), een Impala met een baby van een dag of twee oud, en ook nog eens twee vrouwtjes leeuwen. Ze lagen te slapen onder struikgewas, niet echt naast de weg ook, dus dat was een goede spot. Na de bushkoffie was het alweer tijd om terug te gaan, zo tegen tienen.

Lekker en gezellig geluncht, hoofdgerecht lasagne, met of zonder kip. Tijdens de lunch zijn de Amerikanen huiswaarts gegaan. Vier vluchten, waarvan de laastste twee elk tien uur. Niets om jaloers op te zijn. Vanuit onze tent inmiddels ook de eerste olifant in de directe omgeving gespot.

Tijd voor een dip in het zwembad. Het is meer een 'splashing pool', ingebouwd in een verhoogd dek. Water was lekker koel, en het uitzicht fantastisch! Impala, kudu, warthog, en net voorbij de "wildlife viewing deck" drie olifanten die stonden te drinken. Pool with a view!

Eén van de twee leeuwen, goed verstopt, en zoals de meeste tijd lekker lui!

Bridge over river Khwai :)

Morning bush coffee

Uitzicht vanuit het zwembad

Een nieuw koppel arriveerde die middag bij Sango. Ze hadden reeds enkele jaren een bedrijf voor Safari's op maat, en waren op werkbezoek. Geen slecht beroep zo leek het. Dit stel ging met ons mee op de middag safari.

Gamedriver DT was 'on a roll'. Veel hippo's gezien, en een flinke krokodil. DT zag een luipaard, aan de overkant van het water, in de struiken. Een haast onmogelijke spot. Dit was toch wel een voorbeeld van het spotvermogen van de gamedrivers hier. Wederom twee leeuwinnen gezien, maar geen foto van kunnen nemen. Enkel je Iphone gebruiken voor Safari foto's is niet ideaal gebleken.

In ieder geval, een tweede luipaard gespot. Deze was moeilijk te volgen, maar uiteindelijk teruggevonden dankzij de alarmroep van een Kudu.

Na de gamedrive opgefrist, en gezamenlijk gedineerd. Wat tips gekregen voor onze volgende reis naar Afrika, van Rob (van het ' reisstel'). Aangezien deze reis tegen het einde liep, hoog tijd om de volgende vast te plannen :)

Deze hippo was niet blij met onze aanwezigheid

Sundowner, met het ' reisstel'

Sango Sango, DT

Donderdag 17

Nog even naar de hippo gekeken voor ons huisje, maar meer dan ogen en oren liet hij of zij niet zien. Tijdens het ontbijt nog even naar de route voor vandaag gekeken. Na het ontbijt vertrokken richting Sango Safari Camp, dat in de Okavango Delta ligt. De reistijd was niet op te maken uit de routebeschrijving, maar wel was duidelijk dat een groot deel van de route over onverharde weg zou voeren. Die begon een kilometer of zeven eerder dan beschreven, een goed begin. We reden voornamelijk op basis van een routebeschrijving van het reisbureau, en hadden voor de zekerheid de gps ingesteld op de coordinaten van het kamp, die in de beschrijving waren vermeld. Dat hadden we beter niet kunnen doen, want de gps gaf op een gegeven moment aan dat we aan afslag hadden gemist, en om moesten keren. Dat gedaan, de afslag genomen, maar dat was een dusdanig smalle weg dat ook dat niet de juiste route leek. Terug gereden, het dorpje in naar de Tuck shop, en gevraagd wat de juiste route was. Voordat we omgekeerd waren zaten we op de goede weg, dus terug. Dit leverde twintig kilometer en dertig minuten extra offroad rijden op.

Dat offroaden was eigenlijk best kicken. Vond ik dan. De weg was niet echt van gravel zoals de beschrijving aangaf, maar meer zand met gedeeltelijk een harde ondergrond. Heel breed, er konden wel vier jeeps naast elkaar waarschijnlijk. Snelheidslimiet tachtig kilometer per uur, maar hier en daar zat een verrassend diepe kuil, dus die snelheid hebben we niet veel gehaald. Bovendien reden we midden in de bush, dus wildlife kon zomer oversteken. We hebben bijvoorbeeld olifanten zien oversteken. Als dat na een bocht of heuvel gebeurd is tachtig mogelijk te hard om op tijd stil te kunnen staan. En uiteindelijk hadden we niet echt haast. We wilden alleen rekening houden met de mogelijkheid dat we verkeerd zouden rijden, dus tijd zouden hebben voor correctie.

Onderweg een pitstop moeten houden. Een plek met veel open vlakte erom gekozen, zodat we wilde dieren aan konden zien komen, mocht die situatie zich voordoen. Auto laten lopen, want ondanks dat er zo af en toe wel ander verkeer was, wil je hier niet met pech staan. Tegen het eind van de route werd de omgeving groener, en waren er plaatsen met water waar dieren, waaronder olifanten, stonden te drinken. Toch deels ook een beetje een persoonlijke safari. Eénmaal moesten we een kleine omweg maken, omdat de hoofdweg onder water stond. De routebeschrijving ging uit van hoog water, en dat maakte de beschrijving veel spannender dan nodig. Het laatste deel van de beschrijving leek vaag: "Na roze cottages links om een rondavel heen naar het kamp". Maar dit bleek toch correct. Bij Sango zijn ze blijkbaar niet geïnteresseerd in gelegenheidstoeristen, dus er staan langs de weg nergens borden.

Personeel ontmoet, welkomstdrankje, geïnformeerd over het kamp en onze tent. Direct al vier hippo's in de rivier voor het hoofdgebouw, uit het water.

Uitzicht vanuit het hoofdgebouw van Sango Safari Camp. Hippo's! Nice.

Vlakbij onze tent was een grote groep bavianen aanwezig. Een mannetje was de groep aardig op stang aan het jagen. Maakte een soort blaffend geluid daarbij. Geen idee wat voor ritueel daar plaatsvond, maar de groep was aardig in paniek zo leek het.

We werden opgehaald voor een ingelaste lunch, en dat kwam ons goed uit.
Daarna nog even bij de tent gezeten, maar al gauw bleek dat het daar nog heter was dan in het hoofdgebouw, dus snel weer terug. Met boek en iPad, maar uiteindelijk enkel gekletst met overige gasten.

De Amerikaanse dame had maar één item op haar bucketlist: naar Afrika. Dat was dus gelukt.  Ze was nogal ' gezet', en later vernomen dat ze Mrs. Bacon heette.... Later kwam er nog een stel (wat oudere) dames uit Engeland. Leven in de brouwerij :)

Om half vier verzameld voor de high tea, en om vier uur tijd voor de eerste gamedrive. Samenstelling: gamedriver DT, een duits koppel, de dames uit Engeland, en wij. Het Duitse, ook wat oudere, koppel was niet zo sterk in Engels, en hun Duits was niet goed te begrijpen, dus daar niet veel informatie mee uitgewisseld. DT was een vrolijke gids, en de dames waren een 'hoot'.

De drive vond plaats in de Khwai reserve, waarin het kamp ligt. Hierin is het toegestaan om offroad te rijden. En ook nu weer werd er hoog ingezet bij de eerste drive. Hippo's, olifanten, een leeuwin, drie mannetjes leeuwen, en een moeder en zoon luipaard hereniging! Nog een sundowner, daarna terug naar het kamp, even opfrissen, een drankje bij het kampvuur, en gezamenlijk dineren. Het diner werd door het personeel zingend aangekondigd. Tegenover de dames uit Engeland gezeten, entertainment gegarandeerd. Het was een gezellige boel. Na afloop nog even rond het vuur, maar vroeg naar bed, want vroeg weer op.

Eén van de drie mannetjes leeuwen

Luipaard, verstopt onder de struiken

Luipaard, moeder en kind na dagen weer bij elkaar

Sundowner time!

Sundowner Stuck

Woensdag 16

Nog even wat foto's gemaakt van de enorme Baobap bomen in het kamp.









Daarna tijd om verder te reizen richting de Okavango Delta. Grootste gedeelte van de route was 200 kilometer snelweg richting Maun. Gestopt bij het tankstation in Gweta, maar deze was nog niet open. De Lonely Planet waarschuwde hier al voor, in 2013. Ze waren dus niet erg opgeschoten. Volgens een aanwezige wilden ze met twee weken open. Zo zag het er nog niet uit.

Onderweg weer privé safari, drietal struisvogels gespot, en enkele olifanten, verkoeling zoekend in de schaduw van een boom vlak langs de weg. Pitstop bij een vage politie controlepost, waar we ook los kwamen van de colonne toeristenvoertuigen waarin we terecht waren gekomen.

In Maun getankt, want na Maun was dat zeer waarschijnlijk niet meer mogelijk. Door Maun gereden, op weg naar Thamalakane River Lodge (TRL), onze laatste tussenstop vóór de Delta.

Hele kudde dieren recht voor de deur van ons huisje. Helaas
gewoon koeien, niks spannends. Dat stond niet in de
brochure!

TRL bleek een mooie lodge te zijn. Stenen huisjes en gebouwen, alles zag er netjes uit. Mooi gelegen aan de Thalamakane rivier, en.... Hippo's voor de deur. We waren wat vroeg, dus eerst geluncht. Bij afrekenen gaf de serveerster aan dat we de fooi niet op de bon erbij moesten schrijven , maar dat ze die liever cash in handen kreeg. Apart. En lastig, want we hadden geen lokaal geld, en niet veel 'kleine' dollars. Later bleek dat fooi gewoon wel op de bon kon, dus hier was toch iets apart aan de hand geweest.

Voor het eerst in dagen een plek met Wifi, dus ook weer wat contact met de buitenwereld. Vervolgens naar ons huisje gebracht. Dit was wel het netste en meest luxe verblijf tot nu toe.

's Middags bij de bar op het terras gezeten, om de Wifi te kunnen gebruiken. Bedoeling was om de blog eindelijk eens bij te werken, maar dat bleek lastiger dan gedacht, en is ook niet gelukt.

Hippo ' gespot'  tijdens de sundowner cruis

Daarna tijd voor de sundowner cruise. We waren met z'n twee, en schipper Happy. Het water stond zeer laag, en zodoende konden we niet richting Delta varen om grotere wilde dieren te spotten. De tour zou beperkt blijven tot informatie over de vogelpopulatie. En regelmatig zat de schroef vast. Het verliep allemaal niet heel soepel, maar de zonsondergang vanaf het water was schitterend, en we hebben hippo's van dichtbij kunnen bekijken.




Deelgenomen aan het buffet in het restaurant. Gesproken met de kok, die Nederlands bleek te zijn. Woonde al jaren in Afrika. Was met pensioen, maar deed nog wat leuke dingen, zoals het helpen opzetten van de keuken in safari camps. Hij woonde nu in Maun, met nog meer Nederlanders. Allemaal in hun eigen straat die ze zelf hadden vernoemd.

Van Sango Safari Camp, onze volgende bestemming, had hij nog nooit gehoord. Op de terugweg zouden we weer een nacht hier verblijven, en de ervaring met hem delen.

Oh ja, als vegetariër kon je beter niet van de sla eten. Hier zaten verschillende soorten kleine levende beestjes in....

Hier geen regels over wat wel en niet te doen in het donker. Enkel bordjes dat je moest oppassen voor de hippo's en krokodillen. Zaten hier dan geen slangen?

Ons verblijf bij Thamalakane River Lodge. De voorste punt was van een soort gaas.

Meerkatfluisteraar

Dinsdag 15

Vroeg op voor onze trip naar de Ntwetwe salt pan, onderdeel van de Makgadikgadi Salt Pans, één van de grootste zoutvlaktes ter wereld. Besloten om inderdaad voor het alternatieve plan te gaan, dus met eigen auto achter de Jeep van gids Robert aan te rijden.

De receptie was nog dicht, en bij de bar was nog niemand te bekennen. Personeel kwam net aan. Even wachten op de koffie. Kennis gemaakt met onze extra gids, "G". Niet veel afgesproken hoe e.e.a. onderweg zou moeten verlopen. Robert stopte hier en daar om uitleg te geven, en voor het spotten van wildlife. Steeds geprobeerd ernaast te parkeren, zodat we mee konden luisteren. Als dat niet lukte probeerde G uit te leggen wat er gaande was, of te zien was.

Kort voordat we de zoutvlakte hadden bereikt, gestopt op een open vlakte. We hadden er bijna twee uur rijden op zitten, dus waren aardig uit de buurt van de bewoonde wereld. En daar liep dan toch reeds iemand rond. Een bekende van de gidsen. Zonder auto. Geen hut of tent in zicht. Dit was de meerkatfluisteraar.

Hij zou daar elke dag aanwezig zijn om de meerkats te volgen, en was ook degene die ervoor had gezorgd dat de beesten aan mensen gewend waren geraakt, en je ze dus van dichtbij gade kon slaan.

En dat was de reden van deze stop. Niet ver van waar we waren gestopt liep een heel stel meerkats. Zoekend. Gravend. Af en toe op de uitkijk. Wat een grappige en schattige beestjes!

Eén van de meerkats wat langer in de gaten gehouden. Hij (of zij?) was toch wel heel vastberaden op dezelfde plek aan het graven. Volgens de gidsen zou er een buit volgen. En ja, uiteindelijk had hij een schorpioen te pakken, die hij even verderop verorberde. Met huid en haar, van kop tot staart. Het laatste stukje staart was toch wat lastig naar binnen te werken blijkbaar.

Robert had ontbijt meegenomen, dus tijd voor eten en een bakkie. Eitje, muffin, cereal. Met de verrekijker naar de wilde dieren gekeken die in de verte om ons heen liepen.

Na het ontbijt nog even terug naar de meerkats. Toen iedereen zijn foto's en selfies had verzameld was het tijd om naar de zoutpan te gaan.

De meerkatfluisteraar hebben we meegenomen.




De auto's langs de rand van de zoutvlakte geparkeerd. Omdat het onlangs iets had geregend kon je er met de auto niet op. We hadden een iets andere voorstelling van hoe zo'n zoutpan eruit zou zien. Het was nu een soort vlakte van grijze modder, in plaats van, nou ja, meer wit zout zeg maar. Als je wat verder de vlakte op liep, zakte je ook weg in de modder. Desondanks indrukwekkend, 180 graden, zo ver je kon kijken, één groot grijs geheel. Deze specifieke salt pan zou zo groot zijn als Portugal vertelde Robert. Het had ook wel iets van een maanlandschap. Voor zover wij dat kunnen beoordelen natuurlijk.

Kunst?

Robert op de grond, de
meerkatfluisteraar op rechts,
G links ernaast

Robert wilde graag even mijn telefoon lenen, om wat kunstige foto's te maken. Met een appel. Wat precies het effect was dat hij wilde bereiken is ons niet duidelijk geworden. Later probeerde hij het nog met een ander stel, en een koelbox.

Zoutpanorama

Zoals een goed astronaut betaamt even een voetafdruk gemaakt.

Robert stelde voor om ieder apart terug te rijden, zodat we ons eigen tempo konden aanhouden. G zou ons de weg wijzen. Onderweg struisvogels gespot, vader en moeder met een heleboel kleine struisvogeltjes!

Ik had de weg terug inderdaad nooit kunnen vinden, wat een doolhof! En G had het moeilijk blijkbaar, die viel om de haverklap in slaap op de achterbank. We werden uiteindelijk ingehaald door Robert, dus die maar weer gevolgd, stuk makkelijker.

Na terugkomst nog wat dieren gespot bij de huisjes, wat eekhoorntjes, een vogel die vast één of andere Hornbill was, en de lokale katachtigen.

De gidsen nog even extra bedankt dat ze de excursie op deze manier mogelijk hadden gemaakt.

Chillen bij het zwembad. De manager kwam nog even informeren over hoe de dag was verlopen. Prima dus!

Cute!

Uitzicht bij de meerkats

Chobe, not so good....

Vrijdagavond 11, zaterdag 12, zondag 13

Helaas diende die avond de tweede setback van de vakantie zich aan. Bij terugkomst een borreltje vanuit de bar meegenomen naar onze veranda. Nog wat met de stroom geprobeerd, weer alles uit. Hulp ingeschakeld van Joseph, en samen met hem enkele apparaten aan het opladen gekregen.

Voelde me niet zo sterk meer op dat moment, en uiteindelijk flink ziek geworden. Koorts, diarree. Uitgedroogd was de diagnose van het personeel. Nog wel naar het diner geweest, maar direct na het toetje naar bed. Veel water drinken, en hopen dat het de volgende dag beter zou zijn.

Helaas, dat bleek niet het geval. Hele dag op bed gelegen. Joska kreeg privé safari's, en heeft de lion cubs alsnog gezien. Elektrolyten gekregen die ervoor zouden moeten zorgen dat voedingsstoffen vastgehouden zouden worden, in plaats van doorgespoeld.

Anyway, hele zaterdag beroerd. Zondag tijd om te vertrekken naar Nata lodge, eerste stop op onze route naar de Okavango Delta. Nog steeds beroerd, dus ik hoopte dat alles vlotjes zou verlopen. De reis duurde op zich al enkele uren, dus lang zat.

Om elf uur naar Kasane airpoirt gebracht, ritje van een uur. Daar de huurauto opgehaald. Omdat we geen voucher hadden, duurde het ongeveer een half uur voordat we daar weer weg konden. Niet zo vlotjes dus. Het feit dat het zondag was maakte het inschakelen van hulp er ook niet makkelijker op.

Joska moest rijden. Nog even proviand ingeslagen bij de Spar in Kasane, en op naar Nata. Die rit verliep verder oke, en onderweg was er toch weer het een en ander aan wildlife te zien, waaronder een olifant vlak langs de kant van de weg. Zo rond half vijf op plaats van bestemming.

Ons verblijf in Nata Lodge

In Nata Lodge verbleven we in een grote tent. Prima allemaal verder. Het was slechts een tussenstop, we hadden er geen activiteiten gepland. Niet naar het diner geweest, maar wat van de proviand gegeten.

Maandagochtend ontbeten. Er waren wat grote groepen bij het ontbijt, dus we moesten even geduld hebben. Checkout tijd was tien uur. Planning was om dan volgens plan even naar de bird sanctuary te gaan. Het ging wat beter, dus zelf geprobeerd te rijden. Niet helemaal jofel, maar te doen.


Bij de Nata Bird Sanctuary konden we de entree enkel met de lokale Pula betalen, die we niet hadden. Daarnaast zei de dame dat er niet veel vogels te zien waren, omdat het te droog was. Die kwamen enkel als er water te vinden was. Besloten om van het bezoek af te zien, en naar onze volgende bestemming te rijden, Planet Bao Bap. In Nata nog wat inkopen gedaan bij de Choppies, getankt, en op weg.

Onze Bakalanga in Planet Baobap

Het was slechts negentig kilometer, dus niet zo'n lange rit. Onderweg een Sable gezien. Bijna nog de enorme miereneter gemist die bij de inrit naar de lodge staat. Ingecheckt, en naar ons huisje. Dit was een zogenaamde Bakalanga, een rond huis met vele kleuren, gemaakt van cement en stenen op basis van omgehakte termietenheuvel. Deze constructie zou isolerend moeten werken, en het zou er dus niet te warm worden binnen. Dak was van soort riet, en de punt leek open. Er hing een lichte
boerderijlucht in het huisje.

Robert laat ons kennis maken met de vrucht
van de Baobap boom

Geluncht. Nou ja, één thee en één lunch. 's Middags in en bij het zwembad vertoefd. Voor het diner nog een bushwalk gedaan met Robert. Hij liet ons proeven van de inhoud van een Baobap vrucht, en tijdens de wandeling vertelde hij meer over de enorme Baobap bomen in en rond het kamp. Geëindigd met een sundowner bij een waterplaats net buiten het kamp. Toen belde er iemand naar Joska. Toch leip, midden in Afrika, in de bush, en dan telefoon.

Na afloop overleg met Robert en de manager. De volgende dag zouden we op excursie naar de zoutpannen, maar gezien de toestand van mijn gezondheid was ik er niet zeker van dat dat een goed idee was. De excursie begon vroeg, en had een doorlooptijd van zo'n zes uur. Je kon niet tussendoor terug. Er werd een extra gids geregeld, en afgesproken dat we met eigen 4WD achter de jeep aan zouden rijden. Op deze manier zou ik terug kunnen als in de eerste etappe van de rit zou blijken dat het niet zou lukken. Zonder gids zou dat niet gaan, de weg terug vinden zou nagenoeg onmogelijk zijn.

Rustige avond verder, gedineerd, en uiteindelijk naar elkaar gezwaaid nadat we naar bed waren. Er waren twee enkele bedden, elke zijde van het huis één....

Bushwalk, Baobap bomen bewonderen

Sundowner bij de water hole

Lamp in de bar gemaakt van bierflesjes

Chobe, the good

Vrijdag 11

Wakeup call om vijf uur! Half zes verzamelen voor koffie en een hapje, zes uur rijden. Het zou een lange dag worden. Gamedrive, lunch in de bush, een boottocht over de rivier in het park, en dan zouden we eind van de middag weer terug zijn.

Er was weer van alles te zien, o.a. warthog, buffels met kleintjes, African Fish Eagle, olifanten, leeuwen en krokodillen. Joska had tijdens het rijden zelfs een jonge Black Mamba gespot! Bonuspunten.

De leeuwen zouden cubs hebben, en het vermoeden was dat ze bij een leeuwin in de struiken zouden zitten. We konden ze niet zien. Besloten om koffie te gaan drinken iets verderop, en daarna de leeuwen nogmaals een bezoek te brengen.

Helaas de cubs ook de tweede keer niet kunnen vinden.

Many lions!

Nog een bijzondere 'sighting': een Honey Badger die een Leopard Turtoise eet. De gidsen waren in hun nopjes. Ze wisten van dit fenomeen, maar hadden het zelf nog nooit kunnen zien. Tot vandaag.

Giraffes gespot, en een hyena, nog meer buffels en olifanten. Chobe is blijkbaar een dierenrijk gebied. Geluncht op een rustplaats met toiletten, luxe! Vervolgens was het tijd om ons richting de boot te begeven.

Door de gamedrivers afgezet bij het bedrijf dat de boottocht zou verzorgen. Nog even tijd voor verlichting, want aan boord was geen toilet. De boot was een flinke aluminium motorboot, redelijk plat, en we konden er met zijn allen op. In eerste instantie in de richting weg van Chobe N.P. gevaren, om een vogelrijk gebied te bekijken. Er waren ook enkele krokodillen van dichtbij te bewonderen.

Op richting park, en al snel hippo's gespot. Uitiendelijk hebben we ook die van dichtbij kunnen zien, zowel in het water als op het land. De rivier was de grens tussen Botswana en Namibie. Erin lag een flink eiland, waar we omheen zijn gevaren. schijnbaar was er ooit een dispuut over welke riviertak de grens tussen de twee landen aangaf, en heeft het Haagse Internationale gerechtshof hier een uitspraak in moeten doen.

Anyway, de gamedrive was top, varen was super, een geslaagde dag!

Ellies

Moar ellies

Stretching the legs, having coffee and a donut

Krokodil, gespot vanaf de boot

Hippo's uit het water, met een baby hippo. We werden goed in de gaten gehouden door de hele familie...